Joris Swinkels - 3 oktober 2023Anarupa, een bijzondere ontmoeting met Judith & Paul
We zijn haar! En daarom, in zekere zin, zei het mij niet zoveel, omdat in… Ik ben letterlijk geboren met dit bewustzijn. Vandaar dat er geen identificatie op zit. En het enige wat mijn leraar tegen mij zei, toen ik vroeg, en nu dan? En wat dan? Er valt niet zo heel veel meer te doen.
En toen zei hij, ga zoveel… Van het zelf houden, waardoor zij die zichzelf nog niet kennen naar jou toe zullen komen.
En dat bleek letterlijk de energie, de Kundalini, de Shakti en alle Advaita bewegingen die zeggen we zijn al verlicht, er is al eenheid, bewustzijn is alles al. Ja, en wat nou met de ervaring dan? We hebben het ego nodig en zij is het ego. En zij is de mind waarin alle potentie is die tot bloei en tot deconstructie kan komen. Dat is de tijd waar we in zijn. Alles wat niet dient valt weg om plaats te maken voor alles wat dient.
En dat zijn wij. We hebben niet door dat we haar zijn. En dat is de kracht van de natuur, de kracht in elke steen, de kracht in onze grote teen. Dit is het. Maar het is zo dichtbij dat we het niet herkennen. Zo dichtbij dat we het niet herkennen.
Hari Om
Govinda Gopala Hari Om
Radha Ramana Hari Om
Govinda Gopala Hari Om
Radha Ramana Hari Om
Govinda Gopala Hari Om
Meer van Anarupa klik hier om naar de website te gaan …..
#bewustzijn #identificatie #ervaring #ego #natuur #kracht
Ik kreeg het van mijn zus toegestuurd. Ik had geen contact met wie of wat dan ook. Geen vrienden, bekenden, familie. Ik had nog een klein baantje waar ik wat geld verdiende. Mijn oudere zus is… Bijna elke week spreken we dat wel naar elkaar uit. We zijn elkaars anker in dit, in deze editie, in dit drama. Dus out of nothing, zij stuurde me een berichtje, toen nog een sms.
Ik hou van jou.
En dat gaf nog weer een heel klein beetje reden tot hier blijven. En daarna stuurde ze me op een zelfgebrande cd dit lied. Ik kende de zangeres niet, ik kende het hele lied niet. Het was blijkbaar wel een hit geweest. Dat weet ik eigenlijk nog steeds niet. En het is meegeëvolueerd in de afgelopen twintig jaar. Wat mooi dat het inderdaad twintig jaar geleden is. Het was het eerste lied wat Paul en ik op de bühne brachten.
Wat we uit ons hoofd kenden. Zo zenuwachtig. Zo vol faalangst nog. En dat heeft heel veel betekenissen gekregen voor mijzelf. En later, als ik het deelde met het publiek, dan kreeg het de betekenis van de vibe van het publiek. En nu ben ik altijd gewoon nieuwsgierig naar hoe zo zal klinken.
Where in hell can you go Far from the things that you know Far from the sprawl of concrete that keeps crawling its way About a thousand miles a day Take one last look behind Commit this to memory and mind Don’t miss this wasteland This terrible place when you leave Keep your heart over your sleeve Motherland, cradle me Close my eyes, lullaby me to sleep Keep me safe, lie with me Stay beside me, don’t go Don’t you go Oh my five and I’m queen Tell me, what have you seen?
The lost and the average The bottomless, the cavernous greed Is that what you see? Oh, motherland, cradle me Close my eyes, lullaby me to sleep Keep me safe, lie with me Stay beside me, don’t go It’s your happiness I want most of all Is there anything I can do at all Oh, mercy me Muziek Now come on, shotgun bright What makes me envy your life Faceless, nameless, innocent, blameless and free What’s that like to be Oh, motherland, rain on me Close my eyes, lullaby me to sleep Keep me safe, lie with me Stay beside me, don’t go Motherland, cradle me Close my eyes, lullaby me to sleep Keep me safe, lie with me Stay beside me, don’t go Don’t you go.
17 jaar geleden. Relatieplanet had ons samengebracht, dat heette het toen nog zo. Ik kwam uit een huwelijk van 12, 13, 14 jaar, waarin mijn stem niet gewaardeerd werd. Ik was groot geworden in een gezin met klassieke muziek. Ik had ook wel in koren gezongen. Mijn strottehoofd stond nog zo op de sopraan. En Paul kwam vervolgens met populaire liedjes. Maar als ik in dat huwelijk populaire liedjes aan het zingen was, dan werd mij gevraagd of ik dat piepen wilde stoppen. Dus ik had daar ook niet in leren voelen hoe dat is. En Paul kwam uit een huwelijk van twintig jaar waarin hem toch vriendelijk gevraagd werd of hij of boven wilde spelen of als hij een liedje begon of hij het liedje ook wilde afmaken. Dus improviseren werd niet gewaardeerd. En bij de tweede date nam hij zijn gitaar mee. En hij vroeg of we samen populaire liedjes konden zingen.
Nou, no way. Maar toch samen op de bank en samen proberen en samen wat leren durven. Onze angst voelen, ook naar elkaar, maar ook de vreugde. En het was tweeënhalf jaar later dat ik plotseling uit het niets mij opgegeven had om O Holy Night van Celine Dion te zingen tijdens een kerstdienst, kerkdienst. Twee dagen ook nog. En het instuderen werd echt mijn O Holy Shit. It’s a holy night with my unholy shit. Maar inmiddels, mijn ex en Paul waren, ik wil niet zeggen vrienden geworden, maar ze waren bevriend geraakt. En hij was, hij is ook tot zijn overlijden, twee jaar geleden, onze technicus geweest. Hij had 26 jaar lang licht en geluid gedaan met een grote band in Europa, een toerende band. Hij had wel verstand van geluid, speelde heel veel muziekinstrumenten. Hij werd ons aldoende, ons adres voor ruzie als we het over een akkoord niet eens waren.
Ik hoorde iets en Paul hoorde iets en Bert. Maar Paul nam bij zijn 2e date de gitaar mee en zo zijn we begonnen. En in 2008, Oh Holy Shit van Celine Dion, werd letterlijk mijn doorbraak in het durven zingen in de microfoon voor publiek. En gedurende de hele reis in het uur, dat ik moest gaan zingen, en ik heb het al wel vaker verteld, mensen die me kennen weten het verhaal, heb ik werkelijk, zonder enige terughoudendheid, God gevraagd of hij iemand dood wilde laten gaan in de zaal. Of op zijn minder ernstige kerk in de fik wilde laten gaan met de kaarsjes en al. We moesten vluchten vlak voordat ik moest zingen. Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Dus ik ging zingen Oh Holy Night, maar ik was er niet bij. Ik was er echt niet bij. Er ging een heel eeuw-verhaal, een rookgrazen stolp over mij heen.
En ergens in de verte hoorde ik een mevrouw zingen. In een bewustzijnstoestand, bewust van de faalangst en van de hoogste blis en de hoogste joy die het zingen mij zou gaan brengen en mij bracht, maar op dat moment bracht het me nog niet. En op het moment dat ik mijn aandacht gaf aan de angst, was ik ook de dood zelf. En op het moment dat ik letterlijk zei dit is niet wat ik wil, dan kwam ik weer in dat hoogste, in de hoogste blis, raar woord, En toen was het lied afgelopen en de stolp ging van mij af. En ik had tranen over de wangen en het mensen in het publiek ook. En de dag erop had ik me ook opgegeven, want onze Nederlandse kerst heeft twee kerstdagen. Toen hoopte ik dat het iets minder ernstig zou zijn, maar dat was het niet. Het was nog net zo erg.
Ik was nog net zo bang. Maar toen kon ik mezelf beetpakken en zeggen oké, gisteren is het gelukt. Vandaag 50% dat het weer goed gaat. En als dat zo is, dan wil ik erbij blijven. Dan wil ik het ook horen. En zo geschieden. Het was best spannend, want er waren mensen van de eerste dag zelfs naar de andere kerk gekomen om mij nog een keer te horen zingen. Dus de druk was hoog. En dat was de doorbraak van huiskamers aangeboden krijgen, zelfs op brouwlof te spelen. Maar het mooie was, omdat Paul en ik zo’n energetisch team werden, dat bijvoorbeeld als we een betaalde opdracht kregen om ergens bij een brouwlof te spelen, maar dan één lied, dan moet het gebeuren in één lied, vreemde mensen, je krijgt ervoor betaald. Wat we dan gerepeteerd hadden ging allemaal goed en we begonnen te zingen. En ik was eigenlijk vrij van…
Nou, na verloop van tijd van dat lied werd ik ineens heel erg zenuwachtig. Tot na afloop bleek Paul halverwege het lied dacht… Dit gaat al wel heel lang goed. Oh, dit gaat al wel heel lang goed. En vervolgens zenuwachtig werd. Maar dat brachten we dus op elkaar over. En dat wetende gingen we samenwerken aan niet zenuwachtig zijn, maar nuchter blijven. Weten dat je het kan doorgaan. Gewoon… Nou, en dat is een soort van gelukt. Behalve als we de studio ingaan, hè? Binnenkort. Ja.
